Adem Güneş, Aksiyon Dergisi 27.02.2012
Çocuk ile anne arasındaki ilk yıllar
oldukça önemlidir. Bir bebek, henüz tanımadığı sesler ve görüntüler arasında
aslında korku ve endişe içindedir ve bir teselliciye ihtiyacı vardır.
Endişelerini giderecek bir tesellici bulursa kişilik ve karakterini keyiflice
şekillendirir, etrafa gülücükler saçar, ruhu ‘sükûn’ içinde güçlü bir benlik
yapısına doğru adım adım ilerler ve çocuk kendisi gibi olur.
Eğer bir çocuk bu dönemde güven içerisinde
bağlanacak bir kişi bulamazsa huzursuz ve agresif olur, şiddete meyleder. Ne
kendisi gibi olabilir ne de kendisinden beklendiği gibi…
Ve aslında bu bir kısır döngüdür.
Zira çocuğunda huzursuz ve agresif bir hâl sezinleyen birçok anne, kucağını açıp
ona teselli vereceği yere, maalesef bu “mızmız” ve “ağlamaklı” hâlden rahatsız
olup böylesi bir hâli cezalandırarak yok etmeye çalışmayı bir marifet zanneder.
Ve insanın dramı işte burada başlar.
Yazının devamı için tıklayınız.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder